12/09/2009

DIA DE LOS DERECHOS HUMANOS. LOS GRITOS DEL SILENCIO


Coincidiendo con la celebración del 10 de diciembre (Día de los Derechos Humanos), presentamos esta película que cuenta una escalofriante historia real, y, a la vez , una historia de amistad, ambientada en la Guerra Civil de Camboya, que tuvo lugar en la década de los años 70 y estuvo relacionada con la del Vietnam. En este escenario se hallan los dos protagonistas: un periodista del New York Times , Sydney Schamberg y su colaborador e intérprete camboyano, Dith Pran Cuando parecía que el conflicto asiático estaba finalizando, un bombardeo inesperado de E.E.U.U. sobre territorio camboyano, da un vuelco a la situación y los llamados “Jemeres Rojos” se harán los dueños del país, al que someterán a una dictadura criminal y despiadada. Los occidentales pueden huir en un primer momento, pero no los camboyanos. Esto separa, irremediablemente el destino de los dos compañeros. Mientras el primero regresa a su país, su intérprete es hecho prisionero e internado en los campos de trabajo y reeducación de la nueva dictadura: allí soportará todo tipo de torturas y humillaciones físicas y psíquicas, víctima de la nueva “ley” que imponen los jemeres: una nueva “era” de violencia irracional, donde los valores son la fuerza bruta y la aversión a todo lo extranjero: el odio es ensalzado, la compasión se identifica con la debilidad y en esta doctrina se educa a los niños, “los jóvenes camaradas”. Bajo la dirección de Pol Pot , su principal líder, durante los 4 años que duró su régimen, (de 1975 a 1979) desaparecieron entre 2 y 3 millones de personas, actos que están siendo juzgados en la actualidad por un tribunal por "Crímenes contra la Humanidad".

Pero en la película también hay un “ajuste de cuentas” con E.E.U.U. , que bombardeó Camboya sin darlo a conocer a la opinión pública . "Syd", el periodista americano ( que ganaría el Premio Pullitzer por sus artículos sobre la guerra), denuncia a quienes decidieron el bombardeo, que sopesaron muchos factores: políticos, estratégicos.... lo único que no tuvieron en cuenta fue al pueblo camboyano, que quedó al margen de las decisiones , pero que las pagó caras y sufrió por ellas. Durante muchos años se prolongó el sufrimiento de los campos de refugiados cerca de la frontera de Tailandia, llenos de niños huérfanos, mutilados de guerra y supervivientes de los campos del horror.

Para el director del filme, Roland Joffé , esta es, fundamentalmente, una historia de amistad entre dos hombres con destinos opuestos, marcados por su origen. Uno, privilegiado por su pasaporte, el otro, no. Uno atormentado por su responsabilidad en la suerte de su amigo, el otro, una persona generosa, sencilla y a la vez, extraordinaria, que lucha sin desfallecer y no se olvida de la piedad, ni ante sus enemigos.

En este 10 de diciembre, recordamos que, pese a todo, las personas tienen una dignidad inalienable, sólo, por el hecho de serlo; tengan el pasaporte, raza, sexo, religión o ideología que tengan. Y los verdugos de estos seres inocentes, esos, sí que han perdido, quizás ya para siempre, a través de sus actos, su dignidad.
Ficha técnica

Premios
OscarMejor actor de reparto - Haing S. Ngor
OscarMejor fotografía - Chris Menges
OscarMejor edición: - Jim Clark
Clasificación
Mayores de 14 años

11/26/2009

25-XI. VIOLENCIA DE XENERO NO CINE CLASICO

Unha secuencia de maltrato que ficou grabada na retina de todos os amantes do cine.
“Gilda” (1946), film dirigido por Charles Vidor y coprotagonizado por Glenn Ford y Rita Hayworth. Se trata de una de las grandes películas del cine negro.
En el trasfondo de este filme está la vida como apuesta, en el doble sentido del riesgo que se asume en el juego y en la confianza en el futuro.
De la mano de “Gilda”, Rita Hayworth se convertiría en mito erotico y objeto de deseo del público masculino.
Por su parte, Glenn Ford se atrevió a pegar a Gilda y eso nunca lo ha olvidado el espectador. No importó que luego y antes hiciera memorables interpretaciones. Nunca sería recordado como vaquero, ni gángster, ni político. Ese fue su castigo: jamás pudo huir de su personaje Johnny Farrell, quien propinó la bofetada más famosa de la historia del cine.

LOS CHICOS DEL CORO

La película que presentamos obtuvo, hace pocos años, el reconocimiento de la crítica internacional : nos habla de un reformatorio situado en la Francia de la posguerra , que acoge a alumnos "problemáticos" , en el cual, el sistema "educativo" ("acción-reacción") constituye un modo de crueldad , que bajo la dirección de un individuo sin escrúpulos , padecen los niños allí internados. Hasta que un día gris de invierno, aparece un personaje insospechado : un nuevo vigilante, totalmente diferente a los adultos que han pasado por aquel lugar, el cual con mucha paciencia con los chicos y tacto con el director, logra pequeñas victorias en aquel panorama desolador e ilusiona y motiva a los internos mediante....la música: la creación de un coro , logra crear lazos de complicidad entre ellos y, a un alumno ,en concreto, Morange, le cambiará la vida para siempre. No es sólo una película para disfrutar de la música (que también) : os entretendrá gracias a las distintas peripecias de los chicos, de un guión original extraordinario y de un final , a la vez insospechado y gratificante. De un modo sencillo, nos recuerda que "la esperanza es lo último que se pierde". Hasta en los lugares que parecen más privados de ella. ¡No os la perdáis!
Ficha artistica
Titulo original: Les choristes
Reparto
Gérard JugnotJean-Baptiste MaunierFrançois BerléandJacques Perrin

Director: Christophe Barratier
Pais: Francia
Año: 2004
Musica
Bruno Coulais
Guión
Christophe Barratier, Philippe Lopes-Curval

Producción
Arthur CohnJacques PerrinGérard Jugnot

Clasificacion: todos los publicos

10/30/2009

UN CADÁVER A LOS POSTRES

Os presentamos una divertida comedia policíaca: el multimillonario Lionel Twain invita a cenar a su castillo a los cinco mayores detectives de la historia: Sidney Wang de China, Dick Charleston de Nueva York, Jessica Marbles de Inglaterra, Milo Perrier de Bélgica y Sam Diamond de San Francisco. Son recibidos por un mayordomo ciego y un ama de llaves sordomuda. En la cena ,Twain les explica el motivo de su reunión: a medianoche se producirá un asesinato y aquel que lo resuelva se llevará un millón de dólares. Es una película alocada y desternillante que parodia el género policíaco. En concreto los detectives parodiados son Nick y Nora Charles, Hercules Poirot, Charlie Chan, Philip Marlowe y Jessica Marple. El verdadero escritor norteamericano Truman Capote ( autor de "A sangre fría") aparece en una de sus escasas intervenciones ante la cámara, interpretando al anfitrión. La participación de famosos actores como David Niven, Maggie Smith o Peter Falk, junto con un ingenioso guión, es una burla cariñosa de las novelas y películas de detectives. Entretenimiento y risas garantizadas.
TITULO ORIGINAL
Murder by Death
AÑO
1976
DURACIÓN
94 min.
Trailers/Vídeos
PAÍS
U.S.A.
DIRECTOR
Robert Moore
GUIÓN
Neil Simon
MÚSICA
Dave Grusin
FOTOGRAFÍA
David M. Walsh
REPARTO
Alec Guinness, David Niven, Peter Sellers, Peter Falk, Eileen Brennan, Truman Capote, James Coco, Elsa Lanchester, Nancy Walker, Estelle Winwood, James Cromwell
PRODUCTORA
Columbia Pictures
GÉNERO Y CRÍTICA
Comedia. Policiaca
CLASIFICACION
Para todos los públicos

10/02/2009

CUENTA CONMIGO (STAND BY ME)

¡Hola!. ¿Qué tal de vacaciones? La película que os presentamos al comienzo de este curso trata de una aventura muy especial , protagonizada por cuatro adolescentes, precisamente al final del verano, ambientada en los años 50, en los alrededores de un pequeño pueblo de Oregón (E.E.U.U.) basada en un relato de Stephen King (The Body). Los cuatro forman una pandilla compenetrada que deciden vivir una experiencia conjunta :escaparse de sus casas en busca de un cadáver que la policía aún no ha encontrado y así poder salir como héroes en la televisión. Durante el recorrido, vamos conociendo la personalidad de cada uno de los muchachos : sus ilusiones, sus miedos, sus traumas y , por encima de todo, su sentido de la solidaridad. La película utiliza el recurso de la narración retrospectiva, en la figura de uno de los participantes de la aventura, que es el narrador de la historia, ya adulto. El título y la banda sonora están tomados de la magnífica y exitosa canción stand by me interpretada por Ben E. King , que aparece en uno de los "extras" del D.V.D.
La frase de inicio del filme es : "nunca he vuelto a tener tan buenos amigos, como los que tuve cuando era niño. ¿Los tuvo alguien?" Lachance, el niño, ya adulto que hace estas reflexiones también afirma : "Los amigos entran y salen de nuestras vidas como camareros en un restaurante".
Una película que te entretendrá, emocionará y te hará vibrar con su stand by me : cuenta conmigo. Una frase que necesitamos oír en cualquier etapa de nuestra vida.
Ficha cinemátográfica
Dirección
Duración
89 minutos

Clasificación: mayores de 14 años


7/15/2009

VACACIONES EN ROMA (ROMAN HOLIDAY)

¡Hola!. Después del duro ( o menos duro) curso escolar llegan ¡¡¡¡¡¡ LAS VACACIONES !!!!!!!
Y si pueden ser en Roma, mejor que mejor. Os presento una película clásica de los años cincuenta que lanzó al estrellato a una jovencísima Audrey Hepburn por la que consiguió su primer y último Óscar de la Academia en su primer papel protagonista. La película, dirigida por uno de los grandes directores de Hollywood, William Wyler, nos cuenta la historia de una joven princesa estresada y deprimida por sus obligaciones de Estado durante una gira europea. Una noche decide escaparse del palacio y salir "al mundo real": quiere disfrutar de la vida como una persona "normal", pasear por las calles sin ser reconocida, ir a una verbena nocturna....todo ello lo hará de la mano de un atractivo americano que resulta ser.......un periodista de noticias de sociedad, con necesidad de una buen exclusiva. La película tiene momentos brillantes como el de "la boca de la verdad", el paseo en moto o el accidentado baile nocturno. La dulzura e ingenuidad de Audrey armoniza con el encanto del ¿supuesto? "gentleman" americano. Os animo a disfrutar de esta encantadora película que aúna humor y ternura y del virtual paseo por la Ciudad Eterna. ¡Hasta el curso que viene!
Dirección
William Wyler
Producción
Robert WylerWilliam Wyler
Guión
Dalton Trumbo
Música
Georges Auric
Fotografía
Henri AlekanFranz Planer
Vestuario
Edith Head
Reparto
Gregory PeckAudrey HepburnEddie AlbertHartley PowerHarcourt WilliamsMargaret Rawlings
Estados Unidos
Año
1953
Clasificación: para todos los públicos
Ayudante rodaje de los Hnos. Lumiére



TOMATES VERDES FRITOS (FRIED GREEN TOMATOES)

Coa chegada das vacacións, ven á memoria unha película que transcorre en períodos estivais, no sur dos E.E.U.U: Tomates verdes fritos. Este filme trata de dúas historias, unha situada no pasado; unha historia de amizade, xustiza e lealdade, co tema do racismo ao fondo: amizade entre dúas mulleres fortes (logo dunha traxedia inicial) , afecto e fidelidade entre persoas por riba da súa raza e xustiza final. Polo medio desenvólvese a segunda historia, no presente: a transformación que experimenta unha sufrida esposa, invisible para o seu marido, grazas ao trato cunha velliña moi especial que coñece nunha residencia de xeito fortuito. Ela esperteralle as gañas de vivir e de saír do seu estancamento vital. A rebeldía que caracteriza a todos os personaxes femininos co fin de loitar por un mundo mellor e máis xusto, onde as mulleres e as persoas diferentes non sexan maltratadas de ningún xeito , é o fío conductor do relato. As actrices ( a veterana Jessica Tandy, Kathy Bates e Mary Stuart Masterson) están magníficas. A saudade dun pasado luminoso, que aínda se pode adiviñar no brillo dos ollos da "feiticeira" e misteriosa anciá, latexa en toda a película, de principio a fin. Un filme fermoso, emocionante, dos que chegan ao corazón.
FICHA TÉCNICA
Dirección
Jon Avnet
Música
Thomas Newman
Reparto
Mary Stuart Masterson (Idgie)Mary-Louise Parker (Ruth)Kathy Bates (Evelyn)Jessica Tandy (Ninny)Gailard Sartain (Ed)Stan Shaw (Big George)Cicely Tyson (Sipsey)Gary Basaraba (Grady Kilgore)Grace Zabriskie (Eva Bates).
Datos y cifras
País(es)
Estados Unidos
Año
1991
Género
Drama / Comedia
Premios Óscar
-Mejor actriz de reparto — Jessica Tandy
-Mejor guión adaptado — Fannie Flag y Carol Sobieski
Clasificación: todos os públicos.

5/22/2009

LAS TORTUGAS PUEDEN VOLAR


FICHA TÉCNICA
Dirección: Bahman Ghobadi
Guión: Bahman Ghobadi
Música: Housein Alizadeh
Fotografía: Shahriar Assadi
Montaxe: Mustafa Kherqepush, Haydeh Safi-Yari
Reparto: Avaz Latif, Soran Ebrahim, Hiresh Feyssal Rahman, Saddam Hossein Feysal, Abdol Rahman Karim, Ajil Zibari Datos y cifras
Países: Irán, Francia, Iraq
Ano: 2004

SINOPSE
Poucos días antes da invasión de Iraq por EEUU, na fronteira entre Irán e Turquía, un grupo de refuxiados kurdos busca desesperadamente os medios necesarios para facerse cunha antena parabólica e así informarse sobre a inminente guerra que se aveciña.
Os protagonistas son nenos víctimas da guerra, mutilados, orfos, violados, famentos... que desarraigados loitan por sobrevivir en condicións infrahumanas. Os nenos están liderados por “Satélite”, un adolescente experto en antenas, que os organiza para traballar recollendo minas antipersoa que venden no mercado negro. O liderato de Satélite será cuestionado por Hengov, un rapaz mutilado dos dous brazos, que é capaz de ver o futuro e está sempre acompañado pola súa fermosa irmá Agrin e o seu irmanciño cego Riga.

A película amósanos o sufrimento diario da vítimas máis febles das guerras, os nenos. Nenos que xa están destrozados por outras guerras e se ven ameazados por outra nova. A eles dedicaba o premio o director, Bahman Ghobadi, emocionado ao recibir a Concha de Oro en San Sebastián, e afirmaba que a película realizárase cun presuposto moi baixo, xa que non tivera que amañar ningún escenario, todo estaba aí.
As tartarugas tamén voan é unha película moi crúa, na que a ficción e a realidade se mesturan, onde os actores son vítimas reais dos dramas que representan. A cinta non fai concesións, son poucos os momentos de humor e agradécense estes pequenos momento de distensión. De novo a guerra aparece coma un monstro que engule todo, cebándose cos máis débiles.

5/21/2009

TE DOY MIS OJOS


FICHA TÉCNICA
País: España.
Ano: 2003.
Duración: 106 min.
Dirección: Icíar Bollaín.
Interpretación: Laia Marull (Pilar), Luis Tosar (Antonio), Candela Peña (Ana), Rosa María Sardà (Aurora), Kity Manver (Rosa), Sergi Calleja (Terapeuta), Dave Mooney (John), Nicolás Fernández Luna (Juan), Elisabet Gelabert (Lola), Chus Gutiérrez (Raquel), Elena Irureta (Carmen).
Guión: Icíar Bollaín y Alicia Luna.
Producción: Santiago García de Leániz.
Música: Alberto Iglesias.
Fotografía: Carles Gusi.
Montaxe: Ángel Hernández Zoido.
Vestiario: Estíbaliz Markiegi.

SINOPSE
Toledo. Inicios do século XXI. Nunha escura noite de inverno, unha muller nova, Pilar, sae precipitadamente de casa co seu fillo. Está tan agobiada que sae de casa en zapatillas. Vaise porque o seu marido, Antonio, maltrátaa, agrédea, humíllaa. Antonio non tardará en ir a buscala porque, segundo di, Pilar é o seu sol e “deulle os seus ollos”. Ao longo do filme, a directora Icíar Bollaín intentará reflexionar sobre que é o que provoca que nunha parella haxa unha situación de violencia. Quererá responderse á seguinte pregunta: ¿por que dúas persoas que se queren chegan ao maltrato, á violencia e, en ocasións, ao asasinato?

Traballamos con esta película nunha das aulas de atención educativa de 1º de BAC, para facer unha reflexión sobre a violencia de xénero, coincidindo co 25 de novembro. Ás veces é difícil explicar un comportamento violento nun personaxe como Antonio, que en realidade quere á súa muller, pero que non sabe querer sen posuír, sen dominar... e que necesita o control absoluto sobre a outra persoa para sentirse forte. Antonio é unha persoa insegura, con baixa autoestima, que canaliza as súas frustracións diarias na violencia contra a súa muller.
Por outra banda, Pilar foi deixándose absorber polo seu home ata converterse nunha sombra e, segundo as súas propias palabras, deixar de "verse". Pilar é unha muller dependente económica e afectivamente do seu home, pero vencerá antes a dependencia económica que a afectiva. Pilar segue aferrada a un Antonio que a namorou e non renuncia á esperanza de que cambie, o que fai que volva con el e reviva o horror. Só a humillación total a fará reaccionar.
Comparamos a historia de Pilar e Antonio coa de Roz, protagonista do cómic Quiéreme bien, unha historia de autobiográfica, contada por Rosalind B. Penfold. Se queres saber máis acerca deste cómic ou da película, bota unha ollada á nosa unidade didáctica.

5/13/2009

GOOD BYE, LENIN !


Neste 2009 cúmprense 20 anos dende a caída do muro de Berlín, no mes de outubro. Esta película rememora estes feitos na persoa dunha muller, fervente comunista, que cae en coma, nos días anteriores ao cambio de réxime e esperta meses despois, cando Alemaña xa está reunificada. Aconsellado polos médicos, o seu fillo decide ocultarlle á nai todo o sucedido : fai unha "montaxe" na súa habitación, conservando todo segundo ela o deixara e coa axuda da irmá e dun compañeiro , que graba falsos vídeos, recrea o ambiente da antiga República Democrática Alemana, como se nada tivese acontecido. Pero, ao final, unha espiral de mentiras acaba por afectar á familia, que, en realidade, quedara partida en dous, como a cidade berlinesa polo muro e coma tantas familias alemanas.
Neste filme mistúranse as situacións cómicas e estrambóticas coas de amarga tristura e esperanza. En definitiva, trata do trauma que sempre supón o cambio radical de modo de vida e mentalidade a outros que supoñen un incerto futuro para os personaxes. Isto aconteceu hai dúas décadas en Alemaña.
A película conseguiu varios galardóns: 6 premios da Academia de Cine Europeo, Premio Ángel Azul á mellor película estranxeira entre outros.
Ficha técnica
Dirección
Wolfgang Becker
Producción
Clasificación: todos os públicos

5/12/2009

EN EL VALLE DE ELAH

Ficha técnica
Dirección: Paul Haggis.
País: USA.
Ano: 2007.
Interpretación: Tommy Lee Jones (Hank Deerfield), Charlize Theron (detective Emily Sanders), Frances Fisher (Evie), Susan Sarandon (Joan Deerfield), James Franco (sargento Dan Carnelli), Guión: Paul Haggis; basado en un argumento de Paul Haggis y Mark Boal.
Producción: Paul Haggis, Patrick Wachsberger, Steven Samuels, Darlene Caamaño Loquet y Laurence Becsey.
Música: Mark Isham.
Fotografía: Roger Deakins.
Montaxe: Jo Francis.

SINOPSE
Hank Deerfield, veterano de guerra americano, debe investigar a desaparición do seu fillo Mike, soldado destinado en Iraq que se ausenta sen permiso da súa base. Entre os efectos persoais do seu fillo atopa un teléfono móbil, que contén imaxes e mensaxes moi deterioradas da súa estancia en Iraq. Coa axuda da detective Emily Sanders e da súa muller, irá revivindo as experiencias do mozo na guerra. O que descubre faralle incluso cuestionarse a súa propia carreira militar.
Traballamos con esta película nunha das aulas de atención educativa de 1º de BACH. Para entender mellor a película é convinte dar antes un breve repaso á historia recente de Iraq e á política exterior de EEUU nos últimos 20 anos (podedes atopalo na unidade didáctica que vos deixamos abaixo).
Ao longo da película aparece a bandeira americana como un motivo constante que insiste en recordarnos e ese "servizo" á patria que os diferentes personaxes supostamente tributan. Ofrécesenos unha dubidosa imaxe do exército americano, do seu réxime disciplinario en tempos de guerra e do código ético dos soldados. No filme vemos o drama dun pai que perde a un fillo, pero non precisamente no campo de batalla, senón no seu propio país. O noso protagonista descubre unha nova xeración de soldados cun código de valores diferente aos seus, ve como o mundo e as causas polas que loitou se esboroan ante a brutalide da guerra. A guerra aparece coma un monstro que nos convirte en bestas.

5/11/2009

PERSÉPOLIS

Persépolis (2007) é un filme de animación realizado por Marjane Satrapi en colaboración con Vincent Paronnaud. Está baseada no cómic do mesmo título, realizado Satrapi, e publicado en Francia entre 2000 e 2003.

SINOPSE
Persépolis é unha historia autobiográfica que comeza en Irán en 1979, cando a autora ten nove anos e vive un cambio social e político importante: a caída do Sha de Persia e a revolución islámica liderada polo Ayatolah Jomeini. Case na adolescencia, trasládase a Austria para cursar estudios no Liceo Francés de Viena, a instancias dos seus pais, unha familia de clase media que quere que Marjane reciba unha educación máis liberal. En Europa coñece outra cultura e outro modo de vida, pero a súa integración non será fácil. Marjane decide regresar e, xa en Irán, decátase de que a vida baixo un réxime islámico non é doada e que segue a ter problemas de adaptación.
Máis información en http://www.vertigofilms.es/persepolis/

Vimos esta magnífica película nunha das aulas de Atención Educativa e 1º de BAC. Aparte de apreciar a súa gran calidade estética, achegounos á sociedade iraní e á historia recente de Irán, algo bastante descoñecido para nós. Ao mesmo tempo, a través do relato da autora imos descubrindo outras caras das sociedades islámicas. Pero, á parte das diferencias culturais hai algo que nos une a máis Marjane Satrapi: a súa historia persoal de crecemento e madurez en circunstancias difíciles, a súa viaxe interior que a convirte en adulta.
Deixamos aquí a unidade didáctica coa que traballamos na aula por si vos é de utilidade.

LITERATURA E CINE:El niño con el pijama de rayas

O ano pasado lin o libro "El niño con el pijama de rayas" ; é moi bonito, cando o empezas a ler, é un pouco "rollo", pero cando chegas á metade, xa é un vicio do que non das saído e do que non podes librarte. O final é totalmente inesperado. Para min, a película é moi distinta porque aínda que ten o mesmo argumento, impactáronme as imaxes, sobre todo a última escena.
En resumo, nada coma o libro, xa que a túa imaxinación pode voar e ver a situación como ti queiras . Recomendo primeiro a lectura e logo a película: xa que poderás contrastar dúas formas de plasmar a mesma historia.
Laura Sánchez Agra 4ºA

-------------------------------------------------------------------------------
La historia de la película nos descubre una de las peores etapas de la humanidad a través de la inocencia de un niño. El argumento es un tema recurrente que ya hemos visto en muchos filmes, pero lo que realmente impacta es la historia de amistad entre dos niños en circunstancias tan distintas.
La película engancha hasta el final, que es tremendamente triste. No hay un "happy end”, todo lo contrario. Está lleno de dolor, odio, injusticia y sobre todo silencio.
Una de las cosas que más me gustaron es la música que acompaña a las escenas y hace sentir aún más las impresiones al verlo.
Por eso, una vez leído el libro, y vista la película, en mi opinión, está mejor esta última, porque se vive más intensamente y se reflexiona mejor sobre la historia.
Cristina López Loureiro 4º A

5/08/2009

TIEMPOS MODERNOS ( MODERN TIMES)

¡Hola!. El viernes de la pasada semana, 1 de mayo, se celebró el Día Mundial del Trabajo. La película que hoy os propongo, está relacionada con este evento, pues trata de las condiciones laborales de los obreros durante la época de la Gran Depresión , provocadas también, en gran medida, por la extensión de la industrialización y el trabajo en cadena. Su director y protagonista es Charlot. El resumen del argumento es el siguiente: un obrero de la industria del acero acaba perdiendo la razón, extenuado por el frenético ritmo de su trabajo. Después de pasar un tiempo en el hospital recuperándose, al salir, es encarcelado por participar en una manifestación, en la que se encontraba por casualidad. En la cárcel, también sin pretenderlo, ayuda a controlar un motín por lo que gana su libertad. Una vez fuera de la cárcel reemprende la lucha por la supervivencia, lucha que compartirá con una joven huérfana que conoce en la calle.
Son memorables escenas como la de la "comida automática" del pobre trabajador, sus apuros con la cinta transportadora o su aprisionamiento por unos engranajes (en la imagen superior). Como siempre, el gran genio, sirviéndose de situaciones cómicas realiza, en el fondo, una feroz crítica social. A pesar de todo,el final está lleno de esperanza y poesía y constituye una de las escenas clásicas de la historia del cine. ¡Hasta la próxima ocasión!
Ficha técnica
Dirección
Charles Chaplin
Producción
Charles Chaplin - Regent (United Artists)
Guión
Charles Chaplin
Música
Charles Chaplin
Fotografía
Rollie TotherohIra Morgan
Reparto
Charles ChaplinPaulette GoddardHenry BergmanChester ConklinLloyd Ingraham
Datos y cifras
País(es)
Estados Unidos
Año
1936
Género
Comedia/Romance
Duración
87 minutos
Clasificación: todos los públicos

O agasallo de Silvia


Ao tempo que a súa familia e os seus amigos a estaban a soterrar, o corazón de Silvia latexaba con forza en Carlos, os seus cristalinos comezaban a ver nos ollos de Inés e o seu fígado destilaba perfectamente nas entrañas de Mateo.

Esta adolescente quería facer un agasallo moi especial, e deixábao gravado no seu vídeo-diario:O agasallo de Silvia.


Película para pensar e chorar.
FICHA:
Dirección: Dionisio Pérez
Intérpretes:
Bárbara Goenaga
Luís Tosar
Víctor Clavijo
Adriana Domínguez

Mar adentro




Ramón leva case trinta anos postrado nunha cama ao coidado da súa familia. A súa única xanela ao mundo é a do seu cuarto, xunto ao mar polo que tanto viaxou e onde sufriu o terríbel accidente que lle truncou a vida.


Está baseada na historia real do tetrapléxico galego Ramón Sampedro, que loitou durante anos polo dereito á eutanasia.


Película para reflexionar sobre un tema tan importante como é a eutanasia.
FICHA
Dirección: Alejandro Amenábar
Interpretación:
Javier Bardem
Belén Rueda
Mabel Rivera
Celso Bugallo.

5/06/2009

Sempre Xonxa


Historia dunha muller e dous homes, Pancho e Birutas, dende a súa infancia no ano 1947 até a súa madurez no ano 1986. A emigración nas súas dúas vertentes de éxito e miseria, a complexidade das relacións humanas, a lenda que se confunde coa realidade nunha aldea que vai morrendo nos montes de Galiza.

Sempre Xonxa é para o audiovisual galego o que foi Cantares Gallegos para a nosa literatura, un fito que sinalou un camiño polo que seguir.

Segundo Chano Piñeiro, o seu director: "Facer cine en Galicia é posible, facer cine en galego é necesario"
FICHA:
Director: Chano Piñeiro
Intérpretes:
Manuel Alonso Pérez
Uxía Blanco
Roberto Casteleiro
Margarita Fernández

Entre bateas


O filme narra o conflito entre os antigos contrabandistas de tabaco e os novos narcotraficantes, a través da historia de Mario, un experto condutor de planeadoras, de Sego, un antigo amigo seu que opta por pasarse ao tráfico de drogas. A trama complétase coa relación de Mario e a súa muller, farta do seu oficio de contrabandista de tabaco.


FICHA:
Director: Jorge Coira

INTÉRPRETES:
Miguel de Lira
Nekane Fernández
Pepo Suevos

4/30/2009

ANA FRANK

Director:Robert Dornhelm
Maio 2001 (USA)
Drama

Despois da invasión de holanda os Frank (que eran a familia de Ana Frank), emigraron a Amsterdam en 1933. Eran uns comerciantes xudeus e Alemáns, a súa emigración foi debida a crueldade coa que trataban os nazis aos xudeus na segunda guerra mundial. Permaneceron dende xuño de 1942 ata agosto de 1944, ou o que é o mesmo dous anos e dous meses.
O catro de agosto de 1944 foron descubertos do seu refuxio e foron levados a distintos campos de concentración.
A historia narra a vivencia dunha nena que tivo a súa infancia truncada pola discriminación e a pouca tolerancia á liberdade de culto.
Ao longo da vivencia de Ana Frank van entrando máis persoas naquel pequeno rocho (buhardilla), ata o punto de seren nove persoas.
O seu único entretemento era ler, alí coñeceu o seu primeiro amor. Tiñan que pasar todo o día sen facer ruído e case sen falar.
Opinión persoal:
Esta é unha película coa que podes descubrir moito sobre a historia e as relación humanas. É digna de ver, polo que nos pode ensinar: ensínanos que non debemos afastarnos dunha persoa polo simple feito de seren de outra relixión distinta ca nosa. En Alemaña, na época de Hitler os xudeus eran os mais discriminados tiñan que levar unha estrela que os distinguira, non lles estaba permitido viaxar en calquera medio de transporte, incluso tiñan que entregar as súas bicicletas, tiñan un horario limitado para facer a compra e saír á rúa, non podían ir a ningún lugar publico, nin practicar ningún deporte… e coma estas normas había moitas mais .
Isto tamén nos ensina que a intransixencia non e boa e que polo tanto non nos leva a ningures. Mostra a crueldade e a discriminación coa que se trataban ás persoas, cousa que grazas a deus non ocorre na actualidade (a lo menos non coa mesma crueldade).
Moitas persoas sufriron a crueldade da discriminación e iso non se esquece.

Laura López Roca 2ºB

As películas do momento

FUGA DE CEREBROS

Nun humilde Instituto de barrio estuda Emilio (Mario Casas), un rapaz tímido e cunha media de cinco, que leva toda a súa vida namorado en segredo de Natalia (Amaia Salamanca), a rapaza guapa e lista da clase. Cando o último día de curso, por fin se decide a declararse, a Natalia concédenlle unha beca para estudar Menciña en Oxford. Todo parece perdido para Emilio, pero os seus colegas marxinados do Instituto non están dispostos a rendirse.
Tras falsificar expedientes e becas, esta pandilla de descerebrados desembarcan en Oxford revolucionando a apacible vida do Campus: Un cego decidido a ter as mesmas oportunidades que os videntes, un heavy en cadeira de rodas con exceso de testosterona, un líder intelectual sen intelecto e un xitano cuxo punto forte, ademáis dos trapicheos e a estafa, é o seu bon corazón.
Unha comedia para non perderse!
Redactado por Marta

4/21/2009

EL CLUB DE LOS POETAS MUERTOS


Dead Poets Society (traducida en España como El club de los poetas muertos) é unha película estadounidense dirixida por Peter Weir en 1989 con guión de Tom Schulman. Protagonizada por Robin Williams, narra o encontro dun profesor de literatura cun grupo de estudantes en 1959 nunha prestixiosa e conservadora academia. A través da poesía, o profesor inspira un cambio nas vidas dos seus alumnos, que se rebelan contra o conservadurismo moral e reclaman o seu posto na sociedade. Gañou un Oscar ó mellor guión orixinal.
Persoalmente, penso que é unha película fantástica, que inda sendo bastante vella, serve para os de hoxe tamén, porque o importante é a mensaxe que nos quere transmitir:
"O día de hoxe non se volverá repetir. Vive intensamente cada instante. O que non significa aloucadamente, se non mimando cada situación, escoitando a cada compañeiro, intentando realizar cada soño positivo, buscando o éxito do outro, examinándote da asignatura fundamental: o Amor. Para que un día non lamentes ter malgastado egoístamente a túa capacidade de amar e dar vida."


FICHA TÉCNICA:
Dirección: Peter Weir
Duración: 124 min.
Género: Drama
Reparto: Robin Williams, Robert Sean Leonard, Allelon Ruggiero, Dylan Kussman, Gale Hansen, James Waterson, Lara Flynn Boyle, Josh Charles, Ethan Hawke
Guión: Tom Schulman
Música: Maurice Jarre
Productor: Paul Junger Witt, Steven Haft, Tony Thomas

É destas películas que non te deixan indiferente e que valen a pena ver.

Redactado por: Iria Parras Vázquez, 4ºA.

4/19/2009

Pradolongo

Pradolongo é a historia de tres amigos da infancia que ven deteriorar a súa amizade a medida que os intereses de clase e os sentimentos amorosos entran nas súas vidas. Raquel, Martiño e Armando acaban de cumprir a súa maioría de idade. O verán preséntasecomo todos os demais, pero esta vez nada vai ser igual. O amor que os dous rapaces senten por Raquel e a venda de Pradolongo obrígaos a considerar os soños e os vínculos que os mantiveron unidos dende a infancia.
Historia de amores adolescentes e intereses económicos que vos gustará.

Ficha:
Director: Ignacio Vilar
Intérpretes: Rubén Ríos, Tamara Canoso, Roberto Polo

13 badaladas


Xacobe, un escultor novo, volve á súa cidade natal, Santiago, despois de vinte anos de ausencia, cando descobre que súa nai, a quen cría morta, está en realidade internada nun psiquiátrico.

Esta volta vaino obrigar a se enfrontar co seu pasado, e levarao ao centro dun pesadelo no que el é a peza fundamental nun labiríntico plan.

Este filme está baseado na obra de Suso de Toro que leva o mesmo título.

O regreso á cidade que te viu nacer pode facerte sufrir, amar ou morrer.
Ficha:
Director: Xavier Villaverde
Intérpretes:
Juan Diego Botto
Marta Etura
Luis Tosar

4/18/2009

Romasanta, a caza da besta

Galiza, 1850. Cada día aparecen máis cadáveres e a lenda do home lobo medra. O feirante Manuel Romasanta coida deBárbara e da súa irmá. Pero Bárbara comeza a sospeitar: Por que Manuel nunca ten medo a cruzar o monte?
Esta película, que vos poñerá os pelos de punta, está baseada na historia real de Manuel Blanco Romasanta, o vendedor ambulante que confesou que matou trece persoas, utilizando a súa graxa para facer xabón. Romasanta foi xulgado en Allariz en 1852 e evitou a condena a morte alegando que en realidade era un home-lobo. A película está inspirada nun texto do escritor Alfredo Conde, tataraneto dun forense que declarou no verdadeiro xuízo contra Romasanta.
O filme rodouse na Fonsagrada, Sarria e Compostela. Se es amante do cine de terror, recoméndoche que a vexas.

Director: Paco Plaza
Intérpretes: David Gant, Tacho González, Laura Mañá e Elsa Pataky

4/17/2009

O lapis do carpinteiro

O lapis do carpinteiro é unha historia de amor, melancolía e liberdade. Un grande amor en tempo de guerra e posguerra que chega aos nosos días entre Marisa Mallo, unha fermosa moza de Fronteira, filla dunha familia reaccionaria e o médico republicano Daniel Da Barca.

Este filme é a adaptación do libro de Manolo Rivas que ten o mesmo título e está baseado nunha historia real. Anímovos a ver esta peli que vos fará rir e chorar ao mesmo tempo.


Ficha técnica:
- Dirección: Antón Reixa
- Produción: Juan Gordón e Antón Reixa
- Guión: Xosé Morais e Antón Reixa
- Música: Lucio Godoy
- Fotografía: Andreu Rebés

Reparto:
Tristán Ulloa
Luis Tosar
María Adánez
Nancho Novo

A lingua das bolboretas


A historia dunha infancia nun entorno rural case idílico sobre a que se cerne a sombra do alzamento contra a II República. Unha reflexión aceirada sobre o funesto destino ao que se viron enfrontados tanto os represaliados coma os superviventes do alzamento fascista do 36. Está baseada nos contos "A lingua das bolboretas", "Carmiña" e "Un saxo na néboa" , extraídos do libro "Que me queres, amor?" de Manolo Rivas

4/07/2009

EL TRIGO ESTÁ VERDE

Como sabedes este mes de abril está dedicado aos libros. A película que hoxe vos presentamos ten que ver coa importancia da cultura, da promoción social mediante os estudos de rapaces do medio rural a principios do século pasado. A sinopse do filme, é a seguinte: Miss Moffat é unha muller inglesa que se traslada a un pobo mineiro galés e queda abraiada ao ver a rapaces traballando nas minas: eses rapaces xa son homes vellos. Impresionada por esta situación. Miss Moffat decide facer algo por eles: escolarizalos. Katherine Hepburn protagoniza con brillantez esta versión do director George Cukor baseado na obra de Emily William. Hepburn atopou un atractivo especial no guión coa súa mensaxe de fe. A actriz comentou: “todo o mundo fala hoxe en día dos problemas da vida” pero “nesta obra trátase das súas posibilidades”. En efecto, esta obra maestra transmite dozura e esperanza.
Ficha cinematográfica
Ano de produción: 1979
País: EE.UU.
Dirección: George Cukor
Intérpretes: Katharine Hepburn, Ian Saynor, Bill Fraser, Patricia Hayes, Anna Massey, Artro Morris.
Guión: Ivan Davis
Música: John Barry
Fotografía: Edward Scaife
Distribuye en DVD: Warner
Duración: 93 min.
Público apropiado: Xóvenes
Género: Drama

4/03/2009

A passagem da noite

A passagem da noite é um filme de Luís Filipe Rocha, que trata do aborto. É este um tema muito actual e que está criando muita polêmica pela reforma desta lei. A protagonista é Mariana, tem 17 anos, vive na periferia de Lisboa e é estudante de liceu. Um dia vê-se confrontada com uma situação desesperada: é violada por um toxicodependente e descobre mais tarde estar grávida. Por medo, vergonha ou raiva decide encobrir de todos - pais, namorado, amigos, polícia e tribunal - e enfrentar o sucedido sozinha. Apenas um insistente inspector da judiciária, uma espécie de anjo da guarda, e uma prostituta pragmática assistem ao percurso secreto de sobrevivência à violação, subsequente gravidez indesejada e possível contaminação com sida desta jovem, que se vê assim forçada a uma "passagem" para a idade adulta conturbada. Uma história que retrata a passagem de uma fase inocente da adolescência para a vida adulta, de forma muito cruel, repentina e prematura

3/06/2009

8 DE MARZO, DIA DE LA MUJER TRABAJADORA: "LA SAL DE LA TIERRA"

¡Hola!. El día de la mujer trabajadora es una buena ocasión para recordar una película estadounidense independiente, La sal de la tierra, rodada en 1954 , aunque , a pesar de haber recibido excelentes críticas en Europa, no se pudo estrenar en su país de origen hasta 1965. El motivo, aparte de su controvertida temática, fue la acusación que se formuló contra el director, Herbert.J Biberman, de pertenecer al partido comunista y su negativa a comparecer ante el Comité de actividades Antiamericanas, durante la tristemente famosa "caza de brujas" de los años 50. Fue encarcelado y formó parte de los Diez de Hollywood, grupo de cineastas condenados al ostracismo. El argumento de la película, es el siguiente: en Nuevo Méjico, un grupo de mineros del zinc sufren de discriminación en condiciones de vida y de trabajo con respecto a sus compañeros anglosajones. Tras un accidente sucedido en la mina, los obreros mejicanos deciden ir a la huelga y exigir igualdad. Sin embargo, esa misma igualdad es la que exigen las mujeres de los huelguistas, que se niegan a quedarse en casa sin tomar parte de la protesta. Por fin, los trabajadores comprenden que trabajando todos juntos es como conseguirán hacer frente a las desigualdades entre patrón y obrero, entre blancos y mejicanos, entre maridos y mujeres. Espero que os guste.
Ficha de la película
Título original: The salt of the earth
Año: 1954
Género: Drama
Dirección: Herbert J. Biberman,
Productor: Paul Jarrico,
Guión: Michael Wilson,
Música: Sol Kaplan,
Clasificacion: mayores de 14 años
Nacionalidad: Estados Unidos

3/05/2009

8 DE MARZO DIA DA MULLER TABALLADORA"NORMA RAE"

O día 8 de deste mes celébrase en todo o mundo o "Día da muller traballadora". Unha película exponente , coma poucas , deste tema é Norma Rae , a historia dunha muller do sur de E.E.U.U. , que tras anos traballando nunha fábrica textil, pouco preocupada polas condicións laborais e dedicada a evadirse nos seu tempo de ocio, esperta á crúa realidade até converterse en activista sindical e en dirixente de vangarda que loita por acadar unhas condicións de traballo dignas para os seus compañeiros. O filme ten, sen dúbida, un carácter feminista: a toma de conciencia que experimenta Norma, supón a adopción dun novo rol como muller: o seu papel de sindicalista non sería posible sen unha autonomia persoal. Norma Rae está na mesma tradición do cine social que La sal de la tierra . Ao escribir a historia, os guionistas Irving Ravetch y Harriet Frank Jr., baseáronse nun personaxe real, unha muller obreira chamada Crystal Lee Sutton, que viviu unha experiencia similar á atribuida a Norma na fábrica textil Stevens en Roanoke Rapids, onde traballou como delegado sindical durante tres anos.
Ficha da película
Título.
Clasificación: maiores de 14 anos

2/16/2009

O NENO CO PIXAMA DE RAIAS

“Unha historia inmortal sobre a inocencia perdida e a humanidade atopada”.

Xa temos en DVD a adaptación cinematográfica de “El niño con el pijama de rayas”. Esta obra literaria de John Boyne, que conta a amizade entre un rapaz alemán , fillo dun militar nazi e un xudeu preso nun campo de concentración, durante a 2ª guerra mundial, leva unha cantidade inxente de edicións en diversos idiomas, convertíndose nun auténtico best-seller de principios do S.XXI . O guión da pelicula, que contou co asesoramento do autor, segue fielmente a novela orixinal, agás algunha variación non relevante, no final da historia. En canto aos actores, o personaxe do pai, está, quizais, un pouco “suavizado” na súa presentación inicial, con respecto á novela; a nai é a mesma dama de clase alta, que ao comezo, intenta non ver o que ao final non lle quedará máis remedio que aceptar ,no medio da súa traxedia. Pero o realmente salientable da película son os dous “ rapaces-actores” que interpretan aos personaxes de Bruno e Shmuel : ambos fan un taballo maxistral , cunha intensa expresividade nas súas caras de nenos inocentes, que non comprenden moi ben o que lles está a pasar, aínda que o intúan. Inocentes: “inocente” significa “ aquel que non fai dano, que non fai mal”.“Os maiores” foron os que fixeron ( ou deixaron que se fixese) ese mundo infernal no que a ambos lles toca vivir. Conta J.Boyne, que cando vai a un colexio e da unha charla, sempre lles di aos rapaces: “ dentro de 20 ou 30 anos, seredes vos os que gobernaredes . Coidade de non caer nesta aberración”. É así, todos pertencemos ao xénero humano, e todos podemos elixir un camiño ou outro.
Vós, os que xa lestes o libro, e tamén os que non o leron, animádevos a ver a película e deixade aquí a vosa opinión persoal sobre a mesma.
FICHA PELÍCULA
Título orixinal: The Boy in the Striped Pyjamas
Dirección
Mark Herman
Guión
Mark Herman, John Boyne (Autor de la novela)
Música
James Horner
Editor
Michael Ellis
Reparto
Vera FarmigaDavid ThewlisRupert FriendAsa Butterfield
País(es)
IrlandaReino UnidoEstados Unidos
Género
Drama
Clasificación
+7

2/09/2009

CASABLANCA

En este mes de febrero se celebra tradicionalmente “El día de los enamorados” y he pensado presentaros una película en que el amor sea el protagonista . De repente me vino a la memoria Casablanca. Esta historia de amor que transcurre durante la 2ª guerra mundial (filmada en E.E.U.U. durante la misma), es uno de los filmes considerado por todos los críticos de cine como una obra maestra. En esta película viviréis el amor intenso y apasionado de un hombre y una mujer, que desconocen sus respectivos pasados. La guerra, una vez más, corta abruptamente esta relación y ambos se encontrarán nuevamente, en un escenario y circunstancias dramáticamente distintas. El amor, al final, triunfa, aunque de una manera distinta a la habitual.
Película mítica con frases, escenas y canciones míticas: “El tiempo pasará” que el personaje de Ingrid Bergman pide al pianista del café (“tócala otra vez, Sam”), el canto vibrante de La Marsellesa (el himno nacional francés) que simboliza el ansia de libertad frente al régimen colaboracionista con los nazis. No falta un fino humor cínico, en una galería de personajes entre los que encontramos al funcionario corrupto, al buscavidas que vende visados, al americano que regenta un bar donde se hacen negocios ilegales….y a los pobres refugiados que sólo ansían salir de esa ratonera , que es la ciudad marroquí de Casablanca.
El final, es uno de los más conmovedores y logrados de la historia del cine. Todos habréis visto alguna vez a Ingrid Bergman y Humphrey Bogart en el aeródromo, entre la lluvia y el viento. La belleza y la intensidad de esa escena no envejecen, por mucho tiempo que haya pasado: “Siempre nos quedará París”. Probablemente es una de las declaraciones de amor más profundas que se hayan dicho nunca en la gran pantalla. Porque el recuerdo, puede albergar los más hondos sentimientos.
Y , para los perdedores, otra frase: “me parece que este es el comienzo de una nueva amistad”. Porque siempre es tiempo de luchar por la libertad.
Situaréis todas estas frases en su contexto, si veis la película.
Que la disfrutéis
Ficha de la película
Título original: Casablanca
Año: 1942
Duración: 98'
Compañía Productora: Warner Bros Pictures
Género: Drama-Romance
Dirección: Michael Curtiz,
Productor: Hal B. Wallis,
Música: Max Steiner
Fotografía: Arthur Edeson
Montaje: Owen Marks
Dirección artística: Carl Jules Weyl,
Nacionalidad: Estados Unidos
Fecha de Estreno: 19-12-1946
Clasificacion: No menores de 13 años

1/28/2009

MATAR A UN RUISEÑOR (TO KILL A MOCKINGBIRD)

¡HOLA Y FELIZ AÑO NUEVO!. Como estos días está de actualidad la elección del primer presidente de raza negra de U.S.A. (Barack Obama) y el día 30 de Enero se celebra la "Jornada Escolar de la Paz y la no violencia", os presento una película que trata estos dos temas y es una de las obras maestras del cine : Matar a un ruiseñor , basada en la novela del mismo título de Harper Lee . La acción tiene lugar en un pequeño y polvoriento pueblo de un estado sureño de EEUU, con abundancia de población negra, donde el odio racial sigue siempre latente. En este marco destaca una figura "extraña": Atticus Finch, un abogado viudo con dos hijos, que se gana malamente la vida. El será el encargado de defender a un hombre negro acusado falsamente de violación por un blanco. En el trancurso del film, Atticus, les dice a sus hijos que es pecado matar a un ruiseñor , porque ellos no causan ningún daño a las otras criaturas. Matar a un ruiseñor es matar a aquello que es inocente e indefenso.
Los niños tendrán ocasión de comprobarlo por sí mismos, y no precisamente referido a las aves , al final de la película.
Los personajes están interpretados magistralmente. La integridad, bondad y firmeza del protagonista llevó a un crítico de cine a afirmar que
"todos querríamos ser hijos adoptivos de Atticus Finch".
En resumen, es una obra maestra, conmovedora ( sin ser sensiblera) que a todos nos debería hacer reflexionar, aunque no vivamos en Alabama o Georgia.
No os la perdáis. Que la disfrutéis.

Ficha de la película
AÑO.
1962
NACIONALIDAD
U.S.A.
DIRECTOR
Robert Mulligan
GUIÓN
Horton Foote (Novela: Harper Lee)
MÚSICA
Elmer Bernstein
FOTOGRAFÍA
Russell Harlan (B&W)
REPARTO
Gregory Peck, Mary Badham, Brock Peters, Phillip Alford, John Megna, Frank Overton, Rosemary Murphy, Robert Duvall
PRODUCTORA
Universal. Productores: Alan J. Pakula & Robert Mulligan
Más información
1962: 3 Oscar: actor (Gregory Peck), guión adaptado, dirección artístitica

1/14/2009

PEQUENA MISS SUNSHINE

Hoxe, mércores 14 de xaneiro, un grupo de alumnos de 1º de ESO disfrutaron da película Little Miss Sunshine, e parece que foi do gusto da maioría deles. Unha familia de clase media americana está chea de problemas persoais, que fan incluso difícil a convivencia. A filla pequena, e a súa afición ao baile e a actuación, será o motivo que os leve a saír da casa, coller a furgoneta, e cruzar o país para chegar... á felicidade.
Deixade os vosos comentarios, ÁNIMO!